Elke dag opnieuw trouwen er ruim 111.000 koppels.
2 jaar na Birth Day is er Wedding Day, een 256 pagina’s tellend boek waarin fotografe Lieve Blancquaert de wereld afreist om vast te leggen hoe mensen een verbintenis voor het leven aangaan.

Tussen geboren worden en sterven, is trouwen voor veel mensen misschien wel het belangrijkste moment?
Je leven aan dat van een ander verbinden, is een mijlpaal in het bestaan van de meeste mensen. Tegelijk kan je er niet omheen dat de invulling heel erg verschilt naargelang de plaats waar je geboren wordt. In de Westerse wereld zijn we heel erg vrij in onze partnerkeuze. Familie, sociale klasse, godsdienst, huidskleur wegen nog amper door. Een man kan met een man, een vrouw met een vrouw trouwen.
Voor een meisje dat in India in een lage kaste geboren wordt, is er van die vrijheid geen sprake. Haar familie moet een bruidsschat betalen en dat bepaalt de keuze.

Toch is de vrouw het middelpunt van elk trouwfeest?
Uiteraard, die dag is elke vrouw een prinses, degene waar alles om draait. En hoe groot de armoede ook is, er is altijd wel een kleed of een doek om van haar het middelpunt van het universum te maken. Wat niets verandert aan het feit dat zij achteraf vaak het kind van de rekening is omdat ze haar leven lang onderdanig zal moeten zijn, omdat ze deel uitmaakt van een polygaam systeem of omdat ze fysiek gewoonweg niet rijp is voor het huwelijksleven.

Wedding Day is meer dan een boek met mooie foto’s.
Een trouwfeest is een mooi moment, maar het is niet dat wat me intrigeert. Aanwezig zijn op een bruiloft is vooral kennis maken met alle mensen rond de feesttafel, met iedereen die deel uitmaakt van het gebeuren. Pas als je de omgeving van het paar leert kennen, ga je de achtergrond en de rituelen begrijpen.

De verschillen moeten gigantisch zijn?
Een groepshuwelijk in China, een trouw in een vluchtelingenkamp in Jordanië, een trouwpartij in Las Vegas… Veel groter kunnen de contrasten niet worden. In Las Vegas kan alles. Je kan er trouwen in de kapel van een gunstore, omringd door machinegeweren. Heel bizar, maar voor het koppel de logica zelve. Het is een heuse industrie waar business en waanzin hand in hand gaan. Daartegenover staat het meisje dat me vertelde dat ze de man met wie ze die dag trouwde, niet kende, nooit gesproken of zelfs maar gezien had. En toch is het voor zo’n meisje en voor de trouwers in Zaatari vaak een dag waar ze naar uitkijken. De hoop op een beter leven, een moment om moed uit te putten om door te gaan.

Je schreef ook de teksten bij de foto’s?
Constant heb ik me de vraag gesteld: welke informatie die niet in de beelden zit, heb je nodig om de context echt te kunnen vatten. Een onderwerp als een gearrangeerd huwelijk is complex. Een familie die een beslissing neemt, veelal op basis van economische argumenten, is tegelijk ook heel erg bezig om de beste match te vinden. Als de trouwers liefdevol met elkaar leren omgaan is dat ergens heel mooi. Als hun leven een hel wordt, is dat ronduit gruwelijk.
Wij genieten zo van onze vrijheden dat we er nog amper bij stilstaan wat ze betekenen en hoe erg we ons best moeten doen om ze vast te houden.